ماموریت به خوبی انجام گرفته بود. اما در جلسه بررسی نقاط ضعف و قوت عملیات ناگهان شهید ستاری به من اشاره کرد و گفت: فاجانی را بازداشت کنید!

ستاری آدم خاکی بود. معمولاً بعدازظهرها ساعت پنج عصر به بعد از پروژه‌های فرماندهی لجستک بازدید می‌کرد. هنگام سرکشی روی یک چارپایه فلزی می‌نشست و به کارها نظارت می‌کرد.

وقتی پای عشق و تعهد به نظام اسلام پیش می آمد، شهید ستاری حاضر بود تقصیرها را به گردن بگیرد تا مبادا در نظر یک فرد نسبت به نظام اسلامی کوچکترین تغییری صورت بگیرد.

امیر سرلشکر شهید «منصور ستاری» فرمانده نیروی هوایی ارتش در دوران دفاع مقدس، در بحبوحه محدودیت‌ها و حملات دشمن بعثی، طرح‌های ماندگاری را به یادگار گذاشت که حاصلش صیانت از کشور و حفظ تمامیت آسمان کشور بود.

ستاری شروع کرد به انگلیسی صحبت کردن. انگار می خواست دشمن صدایش را بشنوند. من بیش از 30 مایل با هواپیماهای عراقی فاصله داشتم، اما ستاری می گفت: الان ده مایل با میگ 23 دشمن فاصله داری، قبل از اینکه به هدف برسند آنها را خواهی زد!

زمین لغزنده بود و هوا تاریک، به زحمت خودمان را به امامزاده رساندیم. جای دور افتاده ای بود. فانوسی که با خودمان آورده بودیم را روشن کردیم، شهید بابایی با صدای حزینش شروع به خواندن دعای کمیل کرد، بغض اردستانی ترکید و صدای ناله‌اش بلند شد.

کل منطقه آلوده به گازهای شیمیایی بود. پیرمرد جهادگر بدون ماسک روی لودر کار می کرد. ستاری از ماشین پیاده شد و به طرف پیرمرد رفت. ماسکش را درآورد و به او داد.

ماله به دست گرفت و همراه با سرباز وظیفه مهندسی رزمی، مشغول به کار بنایی شد. سرباز نمی‌دانست مردی که در کنار او ایستاده و در زیر آفتاب سوزان پایاه هوایی ملات را تولید می‌کند، کسی جز فرمانده نیروی هوایی نیست!

اشک در چشمان ستاری حلقه زده بود. هر وقت به یاد روزهای جنگ می افتاد دچار چنین حالتی می شد. با حسرت گفت: یاد آن روزها بخیر، چه حالت عرفانی و روحانی خوبی داشتیم! خوش به حال آن روزها... خوش به حال آن روزها...

سال ها پس از آنکه مستشاران امریکایی از ایران رفتند، این اعتماد و ایمان شخصی چون تیسمار ستاری بود که اعتماد به نفس را به نیروهایش منتقل کرد و باعث تعمیر بسیاری از هواپیماهای زمین گیر شده نیروی هوایی شد.