سال 1369 که امیر سرتیپ غدیر توکلی فرمانده گروه پدافند هوایی مشهد را بر عهده داشت، در جلسه ای در همان پایگاه هوایی مشهد، موضوع کمبود مهمانسرا برای پرسنل نیروی هوایی مطرح شد. امیر سرتیپ منصور ستاری با یک شرط پذیرفت که 9 ماه مانده به دهه فجر تا آن موقع ساخته شود و شرط این بود که نخستین گروه استفاده‌کننده از این زائرسراها، خانواده شهدا باشند.

پرسنل مهندسی رزمی نهاجا در طول 3 ماه بعدی که دستور ساخت زائرسراها صادر شد، به طور جدی پیگیر ماجرا بود و ایجاد زیرساخت‌ها را دنبال می‌کرد. شهید ستاری به طور مستمر و پیگیر از روند احداث پایگاه بیرجند و همین طور زائرسراهای مشهد را بازدید می‌کرد تاکید فرمانده نیروی هوایی بر کار اصولی به دست مهندسی رزمی بود و احداث زیرساخت ها، باید با سرعت بیش‌تری انجام شود. 

این جا بود که شهید ستاری روح بلند خودش را بار دیگر به نمایش گذاشت و وارد میدان شد. ماله به دست گرفت و همراه با سرباز وظیفه مهندسی رزمی، مشغول به کار بنایی شد. سرباز نمی‌دانست مردی که در کنار او ایستاده و در زیر آفتاب سوزان پایاه هوایی ملات را تولید می‌کند، کسی جز فرمانده نیروی هوایی نیست!

شهید ستاری تا ساعت 5 بعد از ظهر بدون وقفه، کار را ادامه داد. تا آن لحظه سربازی که در کنار او بود از ماجرا اطلاعی نداشت تا آخرین لحظه‌های کار از کمک‌های فرمانده نیروی هوایی بهره برد. سرباز وقتی که متوجه شد فرمانده نیروی هوایی این مدت را کنار او کار می‌کرده است، دست و پایش را گم کرد.

شهید ستاری که تلاش مجدانه سرباز را دیده بود دستور داد که این سرباز مرخصی تشویقی و پاداش بگیرد چراکه در گپ و گفتگویی که میان آنان شکل گرفته بود، دریافت که این سرباز تکفل مادر بیمارش را به عهده دارد. حضور شهید ستاری در کنار سرباز و تلاش خاشعانه او، تنها مشتی بود از بی‌کران فعالیت‌های خالصانه او که در دوران دفاع مقدس و نیز پس از آن، بر دفتر تاریخ این میهن خوش درخشید.

امیرسرلشگر منصور ستاری در ۱۵ دی ۱۳۷۳ در سانحه سقوط هواپیما در نزدیکی فرودگاه اصفهان به همراه تعدادی از افسران بلندپایه نیروی هوایی و همرزمان اش به درجه رفیع شهادت نائل آمد.

 

پایان پیام/