مصطفی را، همه با دیانت و متانت‌اش می‌شناختند. آرام بود و توأمان، غوغای رسیدن در دل داشت. سروان حسین فرج پور از همراهان و همرزمان شهید مصطفی اردستانی درباره این شهید والامقام خوطره‌ای شنیدنی بیان می‌کند:

ایران‌زمین یکی از فرزندان برومندش در دفاع از آسمان کشور را از دست داد.

«همرزم» واژه‌ای زیبا در دیباچه جنگ است که در میان اسامی ثبت شده در آن، نام شهیدان عباس بابایی و منصور ستاری درخشندگی خاصی دارد.

اغلب فرماندهان حاضر در دفاع مقدس از شاخصه های اخلاقی والایی برخوردار بودند. شهید ستاری به عنوان یکی از همین فرماندهان، تعهد و دلسوزی عجیبی نسبت به نیروهایش داشت.

ماموریت به خوبی انجام گرفته بود. اما در جلسه بررسی نقاط ضعف و قوت عملیات ناگهان شهید ستاری به من اشاره کرد و گفت: فاجانی را بازداشت کنید!

ستاری آدم خاکی بود. معمولاً بعدازظهرها ساعت پنج عصر به بعد از پروژه‌های فرماندهی لجستک بازدید می‌کرد. هنگام سرکشی روی یک چارپایه فلزی می‌نشست و به کارها نظارت می‌کرد.

وقتی پای عشق و تعهد به نظام اسلام پیش می آمد، شهید ستاری حاضر بود تقصیرها را به گردن بگیرد تا مبادا در نظر یک فرد نسبت به نظام اسلامی کوچکترین تغییری صورت بگیرد.

امیر سرلشکر شهید «منصور ستاری» فرمانده نیروی هوایی ارتش در دوران دفاع مقدس، در بحبوحه محدودیت‌ها و حملات دشمن بعثی، طرح‌های ماندگاری را به یادگار گذاشت که حاصلش صیانت از کشور و حفظ تمامیت آسمان کشور بود.

ستاری شروع کرد به انگلیسی صحبت کردن. انگار می خواست دشمن صدایش را بشنوند. من بیش از 30 مایل با هواپیماهای عراقی فاصله داشتم، اما ستاری می گفت: الان ده مایل با میگ 23 دشمن فاصله داری، قبل از اینکه به هدف برسند آنها را خواهی زد!

زمین لغزنده بود و هوا تاریک، به زحمت خودمان را به امامزاده رساندیم. جای دور افتاده ای بود. فانوسی که با خودمان آورده بودیم را روشن کردیم، شهید بابایی با صدای حزینش شروع به خواندن دعای کمیل کرد، بغض اردستانی ترکید و صدای ناله‌اش بلند شد.