شهید اردستانی با ایمان، شهامت و جسارتی که در وجودش نهفته بود، سخت‌ترین مأموریت‌ها را با آغوش باز می‌پذیرفت و به این روش، به سایرین نیز جرأت و جسارت می‌داد. شهید اردستانی کسی بود که با اراده، غیرممکن‌ها را ممکن می‌کرد.

حاج حسن ستاری تا زنده بود در خدمت همین مردم بود. برای شخم زدن زمین‌ها، 30 رأس گوساله خرید و به روستا آورد. آن‌ها را پرورش داد و در اختیار مردم گذاشت تا زمین‌هایشان را آباد کنند. دست‌هایش همیشه پر از تاول بود.

به محض این‌که وارد ایران شدیم، شهید ستاری طبق هماهنگی قبلی روی رادیو گفت: «یک سال درجه هر دو نفرتان را می گیرم تا دفعه بعد به دستور عمل کنید.» چند دقیقه بعد هردو فروند در امیدیه به سلامت به زمین نشستیم. اما یک ساعت بعد جناب ستاری به امیدیه آمد و خیلی از ما تشکر کرد. ما هم گزارش پرواز و عکس و فیلم گرفته شده را تقدیمش کردیم.

شهید یاسینی از همان روزها راه خود را یافت و دست به انتخاب بزرگی زده بود و آن بستن پیمان ناگسستنی با امام (ره) و انقلاب اسلامی بود که پس از آن و به‌ویژه در دوران جنگ تحمیلی در وفای به این عهد، سر از پا نمی‌شناخت و لحظه‌ای برای تحقق آرمان‌های مقدس امام (ره) رخوت و سستی به خود راه نداد.

شهید یاسینی به من نگاهی کرد و گفت: از دست من ناراحت نباش، برادرم برای هدفش شهید شده و اجرش نزد خدا محفوظ است، اگر این لوح را اینجا قرار بدهم، می ترسم غرورش مرا بگیرد.

از کودکی تا فرماندهی، راهش روشن بود و قدم‌هایش استوار؛ فرمانده آسمانی نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران، در مسیری گام برداشت که نتیجه‌اش تحول و پیشرفت بود.

شهید ستاری، همان اندازه که به طرح‌های دفاعی و رزمی نیرو توجه داشت، در اندیشه طرح‌ها و لازمه‌های فرهنگی نیروی هوایی بود.

صحبت‌‌های فرمانده آسمانی نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران، امیدبخش‌ بود و راهگشا. مسیر را برای آنان که می‌خواستند وارد میدان شوند روشن می‌کرد و برای پابه عرصه گذاشته‌ها، هدایت‌بخش بود. متن زیر بخشی از صحبت‌های شهید ستاری در جمع کارکنان و دانشگاهیان نهاجا است.

فرمانده اسبق نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران و همسنگر شهید ستاری درباره این شهید والامقام می‌گوید: ستاری به دنبال تجلی زیبایی‌های خلقت خداوند در نیروی هوایی بود.

نوآوری واژه‌ای جدانشدنی از کارهای شهید ستاری است. کلیدواژه‌ منحصر به‌فرد فرمانده آسمانی نیروی هوایی، کلید گشایش درهای بسته و راه‌های نرفته بود.