ایران‌زمین یکی از فرزندان برومندش در دفاع از آسمان کشور را از دست داد.

«همرزم» واژه‌ای زیبا در دیباچه جنگ است که در میان اسامی ثبت شده در آن، نام شهیدان عباس بابایی و منصور ستاری درخشندگی خاصی دارد.

غذای سربازها سرد شده بود. امیر ستاری اولین نفر جلو آمد و داخل ظرف خودش از همین غذا ریخت و به سربازها هم تعارف کرد جلو بیایند. پرسنل مهندسی بالا و پایین می رفتند که ˝قربان اجازه بدهید غذا را عوض کنیم˝ تیمسار قبول نکرد.

اغلب فرماندهان حاضر در دفاع مقدس از شاخصه های اخلاقی والایی برخوردار بودند. شهید ستاری به عنوان یکی از همین فرماندهان، تعهد و دلسوزی عجیبی نسبت به نیروهایش داشت.

ماموریت به خوبی انجام گرفته بود. اما در جلسه بررسی نقاط ضعف و قوت عملیات ناگهان شهید ستاری به من اشاره کرد و گفت: فاجانی را بازداشت کنید!

ستاری آدم خاکی بود. معمولاً بعدازظهرها ساعت پنج عصر به بعد از پروژه‌های فرماندهی لجستک بازدید می‌کرد. هنگام سرکشی روی یک چارپایه فلزی می‌نشست و به کارها نظارت می‌کرد.

وقتی پای عشق و تعهد به نظام اسلام پیش می آمد، شهید ستاری حاضر بود تقصیرها را به گردن بگیرد تا مبادا در نظر یک فرد نسبت به نظام اسلامی کوچکترین تغییری صورت بگیرد.

پروژه متازل مسکونی 515 واحدی تعاونی نهاجا، یکی از طرح‌هایی بود که با پیگیری شهید ستاری و همراهانش به سرانجام رسید.

دغدغه اصلی شهید ستاری، بومی شدن دانش و خودکفایی و توانمند شدن در آموزش بود. با تدوین و تصویب مجموعه هوانوردی در شورای عالی برنامه ریزی وزارت فرهنگ و آموزش عالی و صدور مجوز توسط شورای عالی گزینش وزارت علوم، دانشگاه هوایی کار خود را آغاز کرد.

خودش آستین بالا زد. گچ به دست گرفت و نقطه‌های استقرار سامانه موشکی را نشان کرد. به دیگران هم نکات را گوشزد کرد و ضرورت‌ها و زیر ور بم کار را آموخت. آفتاب پایین نرفته بود که یکی از سایت‌ها مستقر شد و مهیای عملیاتی شدن. لبخند را می‌شد در چشمان منصور مشاهده کرد.