صبح خیلی زود در آلرت بودم که متوجه شدم خلبانان دسته پروازی آمدند و به سوی آشیانه ها رفتند. من هم از آلرت خارج شدم و به سوی هواپیمای شماره یک، که قرار بود جناب یاسینی با آن پرواز کند، حرکت کردم.

او در هر درجه و پستی که بود سعی داشت تا با پرواز های عملیاتی و بهره‌گیری از مهارت خاصی که در طول جنگ به دست آورده بود، برای آموزش به سایرین، روش‌های مناسب را به طور عملی انتقال دهد.

عرق بر صورتش نشسته و به نفس نفس افتاده بود که چراغ روشن شد. نورش به اتاق روشنی بخشید. مادر خندید، از ته دل. سایه منصور، بزرگ و پر ابهت، روی دیوار اتاق افتاده بود. مادر دوباره به مهر نگاهش کرد.

آن روز کسی رهبری دسته را به عهده داشت که همه به مهارت و شهامتش ایمان داشتیم و آن شهید یاسینی بود. پس از توجیه و هماهنگی های لازم توسط رهبر دسته و انجام کارهای مقدماتی پرواز، سوار هواپیما شده به سوی باند حرکت کردیم.

خود را به او نزدیک کردم و گفتم: تیمسار! چی شده، کشتیهات غرق شدند؟! شهید یاسینی تأملی کرد و گفت: به عاقبتم می‌اندیشیدم.

نقش شهید سرلشکر منصور ستاری در جایگاه فرماندهی نیروی هوایی نقشی موثر و ماندگار است. این اثرات هنوز هم قابل درک و ملموس به نظر می رسد. گویی که این آثار، آثاری جاری به شمار می‌رود.

شهید یاسینی رو به من کرد و گفت آن‌ها مرخصی نرفته بودند، همه شهید شده بودند، یا اسیر، من که پشت تلفن نمی توانستم به شما این مطلب را بگویم. حالا فهمیدی که چرا به مرخصی نمی آمدم.

از ابتکارهای فرمانده آسمانی نیروی هوایی در عملیات والفجر ۸ ایجاد یک دفاع متحرک بود که به افزایش توان دفاع هوایی، تسخیر آسمان منطقه نبرد و در نتیجه کسب موفقیت در روی زمین و فتح فاو منجر شد.

شهید یاسینی روحیه سلحشوری داشت، آن‌هایی که او را از نزدیک می‌شناختند معتقدند هیچ گاه تحت تأثیر شرایط بحرانی قرار نمی گرفت و تنها به انجام موفقیت آمیز مأموریت می اندیشید و تا خطری جدی مأموریت را تهدید نمی کرد، از آن منصرف نمی‌شد.»

شهید یاسینی گرچه جانباز ۵۵ درصد بود و به دلیل رنج فراوانی که از کمردرد می‌برد می توانست از پروازهای جنگی امتناع ورزد، ولی عاشقانه به پرواز در می‌آمد و هیچ گاه مجروحیتش مانع پرواز او نشد