شهید اردستانی، قبل از آغاز هر عملیاتی از راه زمینی خود را به خطوط مقدم جبهه می رساند، جوانب کار را به طور دقیق بررسی و مناسب ترین مسیرهای پروازی را مشخص میکرد. آنگاه با دست پر به پایگاه باز می گشت و در جلسات توجیهی پرواز راه کارهای مناسب و دقیقش را ارائه می داد. سایر خلبانان از نظریات ایشان نهایت بهره را می بردند و همواره به رهنمودهای وی احساس نیاز می کردند.

تیمسار اردستانی می گفت: «من وظیفه دارم پیشاپیش سایرین حرکت کنم تا مشکلاتشان را دریابم.» او در هر درجه و پستی که بود سعی داشت تا با پرواز های عملیاتی و بهره‌گیری از مهارت خاصی که در طول جنگ به دست آورده بود، برای آموزش به سایرین، روش‌های مناسب را به طور عملی انتقال دهد. این روش مطلوب وی نتایج بسیار پر باری را در طول جنگ تحمیلی به همراه داشت و تعداد زیادی از خلبانان را با شگردهای خاص خود آشنا ساخت.

اواخر سال ۱۳۶۶ بود. با آغاز عملیات ظفرمندانه والفجر ۱۰ در منطقه عملیاتی مریوان و به منظور پشتیبانی هوایی از بسیجیان قهرمان، همه‌روزه چندین نوبت پرواز از پایگاه همدان انجام می دادیم.

در آن روزها پایگاه حال و هوای دیگری داشت. فضایی معنوی و سرشار از عشق و ایمان همچون خطوط مقدم جبهه بر پایگاه پرتو افکنده بود. با انتشار خبر فتح حلبچه اشک شوق و شادی در دیدگان همگان موج می زد. پرسنل خلبان پایگاه برای انجام دادن ماموریت از یکدیگر پیشی می‌گرفتند و در این میان رقابت بسیار زیبایی بین خلبانان «اف ۴» و «اف ۵» به چشم می خورد.

شهید اردستانی که در آن موقع مسئولیت خطیر معاونت عملیات نیرو را عهده دار بودند با تمام مشغله کاری که داشتند، خود را به پایگاه رسانده بودند. ایشان علاوه بر نظارت به کلیه پروازها، هدایت بعضی از دسته های پروازی را که ضروری می دیدند، خود به عهده می گرفتند. در این عملیات افتخار آمیز هر یک از ما روزانه بین ۴ تا ۵ مأموریت جنگی انجام می دادیم و مواضع دشمن متجاوز را به جهنمی مبدل کرده بودیم.

در یکی از این روزها به همراه شهید اردستانی برای بمباران استحکامات دشمن به پرواز در آمدیم. دقایقی بعد با پشت سر گذاردن ارتفاعات مرزی، خود را به نزدیکی هدف رساندیم. با گرفتن سرعت، زاویه و ارتفاع مناسب، در یک چشم به هم زدن به روی اهداف مورد نظر شیرجه زدیم و بمبها را بر سر آنان فرو ریختیم.

زمان بازگشت از مأموریت و در نیمه های راه، ایشان از دسته پروازی جدا شد و یکباره از دید ما خارج شد. ابتدا خیلی نگران شدم پس از آن‌که در پایگاه نشستم، موقعیت او را جویا شدم. 

دوستان گفتند: «برای انجام مأموریتی ویژه به پایگاه تبریز رفته است.» او فردای همان روز موفق شد با هواپیمایی از نوع دیگر، مأموریت ویژه‌ای را که از ماه‌ها قبل برنامه ریزی شده بود، با موفقیت تمام انجام دهد و برگی دیگر بر افتخارات ارزنده اش بیفزاید.»

شهید مصطفی اردستانی و شهید منصور ستاری  در 15 دی ۱۳۷۳ در سانحه سقوط هواپیما در نزدیکی فرودگاه اصفهان همراه با تعداد دیگری از افسران بلندپایه نیروی هوایی به درجه رفیع شهادت نائل آمدند.

 

 پایان پیام/