شهر آبدانان در استان ایلام، جایی بود که کارش را آغاز کرد. چند سالی را تا زمان آغاز انقلاب اسلامی به عنوان فرمانده ایستگاه پدافند هوایی در این منطقه فعال بود. پس از انقلاب قرار شد واحدهای نظامی به صورت شورایی اداره شوند و او به عنوان رییس شورا انتخاب شد.

تا شب رو پا بود. آبی آسمانی سیم توری‌ها، جلوه تازه‌ای به پایگاه بخشیده بود. نیمه های شب، خسته و گرسنه به اتاقی که برایش در نظر گرفته بودند برگشت. لباس سبز سربازی را که سراپا رنگی شده بود، درآورد و سر بی‌شام بر بالش نهاد.

شهید ستاری فرماندهی تک بعدی نبود. سعی داشت فراتر از وظایف و انتظاری که از او می رفت عمل کند. یکی از خدمات ارزشمند این شهید، تاسیس دانشگاه علوم و فنون هوایی بود.

عصیان رادار، عصبانی نکرده بود منصور را. و یاران را. رادار سمت یاب ای دی اس چهار (ADS4) دمی بعد، به کرنش در آمد. سر فرود آورد. رام شد. به راه شد. «منصور» خندید.

موقعیت حساس بندر امام خمینی و صنایع پتروشیمی در جنوب کشور باعث شده بود تا هواپیماهای دشمن هرچند روز یک بار آن مناطق را بمباران کنند.

سیم کشی قسمت تحتانی هواپیما کار بسیار سختی بود. هر کسی این کار را انجام می داد، 20 دقیقه بیشتر دوام نمی آورد، اما تیمسار ستاری چند ساعت کار کرد و از جایش تکان نخورد!

ذره‌ای نادیدنی که بلای جان جهانیان شده و همچنان دوایی بر این درد نیست، نکته‌های مهمی را دوباره یادآورمان شد. مفاهیمی که شاید تا حدودی به دست فراموشی سپرده شده بودند. فداکاری و از خودگذشتگی جزو همان مفاهیم و ارزش‌هایی است که با نگاهی دوباره به الگوهای پیشین، می‌تواند خونی در رگ حیات جامعه باشد.

رد ماندگار و درخشان برخی چیزها از بین نمی‌رود، می‌ماند تا آخرینِ تاریخ باقی می‌ماند حتی اگر نشانه‌هایش ناپیدا باشد. نقش چله‌هایی که دلیران کشیدند تا ایران بر نام و نشانش استوار بایستد، گرچه ناپیدا اما پرشمار است و ماندگار. این خودساختگی‌ها برای امروزی که محدودیت‌ها و مشکلات فشار را مضاعف کرده و راه را صعب‌العبور، می‌تواند الگو و راهنمای خوبی باشد.

امیر سرلشکر منصور ستاری، به بسیاری از مهارت‌ها و فنون نظامی و هوایی تسلط و آشنایی داشت و علاقمند پرواز بود.

شهید منصور ستاری، لحظه‌ای را جز در اندیشه بهتر شدن نگذراند و به همان میزان که مسائل دفاعی را مورد توجه جدی قرار می‌داد، زندگی روزمره هم‌وطنان برایش حائز اهمیت بود. او همواره از حقی می‌گفت که مردم بر گردن او و همراهانش دارند و برای ادای این دین، از هیچ کوششی دریغ نمی‌کرد