پدرها دو بار عاشق می شوند؛ بار دومش، وقتی است که پدر می شوند. فرقی ندارد که فرزندشان دختر باشد یا پسر. دوباره عاشق شدن شان، رد خور ندارد. عاشق که می شوند، شاعر می شوند. فرقی ندارد که شاعر باشند یا کارمند باشند یا کارگر باشند یا نظامی.

 

منصور ستاری هم وقتی جوان بود، وقتی 22 ساله بود، وقتی نظامی شده بود، برای بار دوم، عاشق شد. پدر شد. آنگاه شاعرتر شد. 

 

 

 

 

 

 

«سه شنبه 17 بهمن

روز تولد شبنم.

ساعت تولد- 5/5 عصر.

محل تولد- بیمارستان لیلا پهلوی.

قد- 51 سانتیمتر.

وزن- 3 کیلو و 150گرم.

اندازه دور سر- 35 سانتیمتر.»

 

 

 

 

اینها اطلاعات نوزادی است که در سال 1349 تازه چشم به این دنیا باز کرده بود. اما برای «منصور» این سطرها، عاشقانه ترین شعرها بود. عظمت دنیایی کوچک شده در وجود یک «شبنم».

منصور ستاری 26 روز بعد، دوباره لای دفتر خاطراتش را باز کرد و سرود:

«پنجشنبه 13 اسفند

نور چشمان:

تو را شبنم نام نهادیم.

و خدای را سپاس می گوییم که با لطف و مرحمت بی پایانش تو را 

سالم، پاک و بی هیچ آلایشی

به ما عطا کرد.

کمر به تربیتت می بندیم:

به امید آنکه؛

پاکی و بی آلایشی شبنم صبح هیچ گاه وجود عزیزت را ترک نکند.

دست خدای در وادی زندگی همواره نگهبانت باد.»

 

 

 

 

 

 

ستاری؛ منصور ستاری، تا 15 دی 1373 همچنان عاشق ماند و با رشادت هایش، از عشق های این سرزمین دفاع کرد. و آنگاه عاشقانه رفت. حالا اما، نخستین فرزندش به عنوان پزشک زنان و زایمان، واسطه به دنیا آوردن عشق های زیادی در این مرز و بوم است.

 

امیرسرلشکر منصور ستاری ۱۵ دی ماه ۱۳۷۳ در سانحه سقوط هواپیما در نزدیکی فرودگاه اصفهان به همراه تعدادی از افسران بلندپایه نیروی هوایی به شهادت رسید. یاد و نام او و دیگر شهیدان دفاع مقدس گرامی باد.

 پایان پیام/

 

گزارش از پایگاه اطلاع‌رسانی شهید ستاری