منصور، به یاد مجروحانی که اگر زنده باشند نیاز به کمک دارند، افتاد. پا به دو گذاشت. پاهایش بر زمین گلی، سنگین حرکت می کرد و به زحمت گام برمی داشت. شلوارش سراپاگلی شده بود و کتانی‌هایش هم.

«شهید اردستانی همواره پیش از آغاز عملیات هوایی، به صورت زمینی در منطقه حضور می‌یافت و با دقت و اشراف کامل منطقه را بررسی می‌کرد. نمی‌دانم چه صفتی برای ایشان بیابم که در برگیرنده تمام زوایای شخصیتی اش باشد. مردی نستوه، دلسوز، شجاع و متعهد بود.»

ناو هواپیمابر آمریکا در دهانه ماهشهر ایستاده بود و با موشک کروز عراق را هدف قرار می داد. مسیر این موشک ها دقیقا از روی خاک ما می‌گذشت. شهید ستاری با این‌که فرمانده نیرو بود به رادار ماهشهر رفته بود و مثل یک نظامی عادی در آنجا فعالیت می‌کرد.

شهید خلعتبری اطمینان داد طوری ناوچه را بزند که کشتی تجاری صدمه ای نبیند. سپس با یک فروند موشک «ماوریک» چنان به دماغه ناوچه زد که چندین متر آن را از کشتی تجاری جدا کرد و به قعر آب فرستاد.

بلافاصله خلبان کابین عقب را صدا زدم و گفتم: من گردش میکنم، شما روی آن کشتی قفل کن. پس از گردش هواپیما، خلبان کابین عقب روی هدف قفل کرد و در چشم به هم زدنی، موشک را شلیک کرد، دوباره گردشی کردم و دومین موشک را نیز رها کرد. آن‌جا را به جهنمی از آتش تبدیل کردیم و بعد سمت پایگاه را پیش گرفتیم.

شهید اردستانی با ایمان، شهامت و جسارتی که در وجودش نهفته بود، سخت‌ترین مأموریت‌ها را با آغوش باز می‌پذیرفت و به این روش، به سایرین نیز جرأت و جسارت می‌داد. شهید اردستانی کسی بود که با اراده، غیرممکن‌ها را ممکن می‌کرد.

به محض این‌که وارد ایران شدیم، شهید ستاری طبق هماهنگی قبلی روی رادیو گفت: «یک سال درجه هر دو نفرتان را می گیرم تا دفعه بعد به دستور عمل کنید.» چند دقیقه بعد هردو فروند در امیدیه به سلامت به زمین نشستیم. اما یک ساعت بعد جناب ستاری به امیدیه آمد و خیلی از ما تشکر کرد. ما هم گزارش پرواز و عکس و فیلم گرفته شده را تقدیمش کردیم.

شهید یاسینی از همان روزها راه خود را یافت و دست به انتخاب بزرگی زده بود و آن بستن پیمان ناگسستنی با امام (ره) و انقلاب اسلامی بود که پس از آن و به‌ویژه در دوران جنگ تحمیلی در وفای به این عهد، سر از پا نمی‌شناخت و لحظه‌ای برای تحقق آرمان‌های مقدس امام (ره) رخوت و سستی به خود راه نداد.

با شهادت تیمسار ستاری، نیروی هوایی فرماندهی لایق را از دست داد و با شهادت اردستانی، یکی از دوستان قدیمی و خوب خودم را از دست دادم و بسیار غمگین شدم.

شهید یاسینی به من نگاهی کرد و گفت: از دست من ناراحت نباش، برادرم برای هدفش شهید شده و اجرش نزد خدا محفوظ است، اگر این لوح را اینجا قرار بدهم، می ترسم غرورش مرا بگیرد.