روزهای دفاع مقدس و بحران‌های جنگی از یک سو و محدودیت‌ها و دشواری‌هایی که به واسطه تحریم‌های غرب به خصوص آمریکا علیه تجهیزات هوایی کشورمان اعمال می‌شد کار را سخت می‌کد. در این شرایط دشوار اما نگاه شهید ستاری همواره بر خودکفایی و هموار ساختن راهی به سوی تأمین تجهیزات مورد نیاز بر مبنای داشته‌ها و توانمندی‌های داخلی بود

تیمسار علی غلامی از یاران و همرزمان شهید ستاری، در خاطره‌ای خواندنی نگاه و تأکید ایشان بر تلاش برای خودکفایی را بیان می‌کند:

«هواپیماهای ترابری «سی-۱۳۰» به علت تحریم اقتصادی از سوی کشور سازنده (آمریکا) در طول جنگ با کمبود قطعه مواجه شده بودند. از جملهٔ این قطعه ها، شاسی چرخ جلو این هواپیما بود که برای تعمیر و بازسازی به کشورهای آلمان و انگلستان فرستاده می‌شد. این کار هزینه هنگفتی را به نیروی هوایی تحمیل می کرد به طوری که برای تعمیر هر شاسی، حدود پانصدهزار دلار هزینه می شد. زمانی‌که تیمسار ستاری به فرماندهی منصوب شدند، دستور دادند پرسنل متخصص فرماندهی لجستیکی نیروی هوایی باید خودشان این شاسی ها را بسازند. ایشان برای اینکه این باور را در متخصصان نیرو به وجود آورند، یک روز همه را جمع کردند و طی سخنانی گفتند - اولین هدف من، خودکفایی نیر وست و این مهم به دست توانای شما متخصصان امکانپذیر است. باید با توکل به خدا دست به دست هم بدهیم و کار را شروع کنیم. پرسنل متخصص، وقتی که از حمایتهای همه جانبه تیمسار مطمئن شدند، کار ساخت و بازسازی را شروع کردند.

 پس از مدتی توانستند اولین شاسی را ساخته و روی هواپیما سوار کنند. علیرغم آزمایشهای متعددی که روی این شاسی انجام شد، در آخرین آزمایش که هواپیما با سرعت زیاد روی باند حرکت می کرد، شاسی تاب نیاورد و شکست. دماغهٔ هواپیما به زمین اصابت کرد و مقداری خسارت دید. پرسنل که حاصل تلاش چند ماهه خود را بی فایده دیدند، افسرده و ناراحت شدند.

تیمسار ستاری که از موضوع مطلع شدند، به قسمت ما زنگ زدند و گفتند «پرسنل را جمع کنید کارشان دارم!»

پرسنل را جمع کردیم، تیمسار ستاری با رویی گشاده و خندان وارد شدند. بعد از احوال‌پرسی به شوخی گفتند «برای من تعریف کنید که چگونه توانستید آهن به آن کلفتی را به صورت گرد ببرید؛ فکر نمی کنم کسی این هنر شما را داشته باشد!»

پرسنل که منتظر برخورد منفی از سوی تیمسار بودند، با این حرف خندیدند، چرا که شاسی کاملاً گرد شکسته شده بود؛ اما کسی به آن توجه نکرده بود.

تیمسار اضافه کردند ناموفق بودن کار در مرحله اول نباید شما را مأیوس کند. کار را دنبال کنید و بگردید، ببینید مشکلتان چه بوده!

شهید ستاری موقع رفتن، ضمن قدردانی به پرسنل پاداش دادند. بچه ها با این حرکت تیمسار جان تازه‌ای گرفتند و با شور و شوق بیشتری کار را ادامه دادند. پس از مطالعه و بررسی زیاد، علت شکسته شدن شاسی را دریافتند و برای ساختن شاسی بعدی، آن عیب را برطرف کردند.

شاسی جدید روی هواپیما سوار شد ولی این بار خلبانان با توجه به سانحه ای که قبلاً رخ داده بود، حاضر نمی شدند پرواز کنند. این موضوع به گوش تیمسار ستاری رسید و ایشان بلافاصله خودشان را به پایگاه رساندند و به داخل کابین هواپیما رفتند. خلبان و گروه پروازی وقتی این حرکت تیمسار را دیدند، مجبور شدند هواپیما را روشن کنند.

خلبان پس از چند بار آزمایش بر روی باند، هواپیما را به پرواز درآورد و اوج گرفت. حساس ترین لحظهٔ آزمایش زمانی بود که هواپیما باید فرود می آمد. تمام پرسنل متخصص در کنار باند منتظر این لحظه سرنوشت ساز بودند. هواپیما به آرامی به باند پروازی نزدیک شد. چرخهای عقب با باند تماس گرفت و لحظه ای بعد، چرخ جلو نیز زمین را لمس کرد و بدون هیچ مشکلی هواپیما به آرامی بر روی باند خزید.

بچه ها که این صحنه موفقیت آمیز را دیدند، خوشحال شدند و از شوق یکدیگر را در آغوش می کشیدند.»

امیر سرلشگر منصور ستاری فرمانده پدافند و نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران، در 15 دی 1373 در سانحه سقوط هواپیما در نزدیکی فرودگاه اصفهان به همراه تعدادی از افسران بلندپایه نیروی هوایی و همرزمان اش به درجه رفیع شهادت نائل آمد.

پایان پیام/