تابستان سال ۱۳۶۶ واحدی از قرارگاه پشتیبانی رزمی شهید کشواد در لشکر ۲۸ کردستان مستقر شده بود. من مسئولیت این واحد را عهده دار بودم. روزی در قرارگاه نشسته بودم. زنگ تلفن به صدا در آمد. گوشی را برداشتم. آن سوی خط یکی از مسئولان پایگاه تبریز بود. پس از سلام و احوالپرسی گفت: «ساعتی قبل حاج مصطفی به طرف شما حرکت کرده، به محض رسیدن ایشان، به ما زنگ بزنید تا ما نیز موقعیتش را داشته باشیم.»

از آنجا که می‌دانستم ایشان همیشه با لباس بسیجی به منطقه می‌آیند و نیز اطلاع یافته بودم که با وانتی از تبریز حرکت کرده است، با دژبانی لشکر تماس گرفتم و ضمن دادن مشخصات خودرو و سرنشین (حاج مصطفی) از آنان خواستم که ایشان را جلو در معطل نکنند.

با دیدن ایشان رنگ از رخسارمان باز شد و قوت قلب گرفتیم. وی ساعتی را در کنارمان نشستند و رهنمودهای لازم را دادند. زمانی که می خواستند برای بازدید از خط مقدم به منطقه عازم شوند، آفتاب خود را در پشت کوهها پنهان کرده بود. دو نفر مسلح برای حفاظت از ایشان گمارده بودم. او نگاهی به من کرد و گفت:

- «حاج فرج پور! نگهدار ما خداست. من محافظ نمی خواهم!»

خنده‌ای کردم و گفتم: نگهدار واقعی همه خداست؛ ولی ما موظفیم برای حفاظت از جان شما اقدام کنیم. - ببینید! اگر محافظ نداشته باشم، کسی متوجه من نمی شود، ولی اگر محافظ همراهم باشد بیش‌تر جلب توجه می‌کند.

با اصرار زیاد ما پذیرفتند که افراد مسلح همراهی‌شان کنند. شب جمعه بود. در حالی که سوار بر ماشین می شدند، گفتند: «امشب، شب ناله‌های دل علی (ع) است. شب دعای کمیل است. اگر کتابچه دعا دارید برایم بیاورید.»

کتاب دعایی را به او دادیم. از ما خداحافظی کرد و ره‌سپار منطقه شد.

همراهانش نقل می کردند: «حاج مصطفی در طول مسیر، دعای کمیل را آنچنان از سوز دل می خواند که ما را عجیب تحت تأثیر قرار داده بود.

او در آن شب ملکوتی آنچنان از سر اخلاص با خدای خود راز و نیاز می کرد که گویی تنها جسمش در میان ما بود و روحش به سوی عرش خدا پر کشیده بود.

 

شهید مصطفی اردستانی معاون عملیات نهاجا و از یاران شهید منصور ستاری، همراه ایشان 15 دی‌ماه 1373 در سانحه هوایی به فیض شهادت نائل آمد.

گزارش از پایگاه اطلاع‌رسانی شهید ستاری

پایان پیام