واپسین روزهای سال 1365 زمان و زمانه، شرایط را به گونه‌ای دیگر رقم زده بود. سرمای هوا، سرمای تأمین نیازهای جنگ و خلبانانی که خسته از 5 سال جنگ بودند و مشکلاتی که هر روز بر تعدادشان افزون می‌شد.

شرایط به وجود آمده، راه و روش تازه‌ای را هم می‌طلبید.

با پشتیبانی سرهنگ عباس بابایی و دیگر همراهان او که عمدتاً از رزمندگان پدافند هوایی بودند، حضرت امام خمینی که منصور را می‌شناخت و بر نبوغ و توانمندی‌هایش آگاه بود شهید منصور ستاری را به فرماندهی نیروی هوایی ارتش منصوب کرد. 

اگرچه عمدتاً خلبان‌ها به این جایگاه نائل می‌شدند، اما شهید ستاری، فراتر از یکی خلبان و در قامت یک فرمانده توانمندی‌هایش را نمایان کرده بود. 

نهاجا از تعداد قابل توجهی خلبان در رده‌های گوناگون در درجه‌های سرهنگی، برخوردار بود؛ انتخاب یک سرهنگ کنترل شکاری، آن‌هم با درجه سرهنگی تشویقی، به سمت فرماندهی نهاجا، بهت و اعتراضات پیدا و پنهانی را در پی داشت. 

این انتخاب صرفا با منصوب کردن فردی چون سررهنگ ستاری که هوش و توانمندی‌هایش را به نمایش درآورده بود، توجیه می‌شد. درک بالا و شناخت عمیق او از تجهیزات، دانش فنی و مجموعه نهاجا تنها بخشی از خصیصه‌هایی بود که ستاری را برای چنین انتخابی شایسته می‌ساخت.

همراهان و هم‌دوره‌ای‌های او از جمله دوستان نزدیک این شایستگی و توانمندی‌ را برای رسیدن به جایگاه فرماندهی نیروی هوایی به وضوح و روشنی در او می‌دیدند، اما آنان نیز با توجه به سایه سنگین حاکم بر نهاجا، از این موفقیت با اطمینان سخن به میان نمی‌آوردند.

پشتیبانی‌های سرهنگ خلبان عباس بابایی، یار دیرین شهید منصور ستاری و یکی از قهرمانان دفاع مقدس، در اثبات درستی این انتخاب اثرمند بود و شهید منصور ستاری، بلافاصله ابتکارات و نوآوری‌های خود را در بخش‌های فنی عملیاتی و پشتیبانی نمایان ساخت. دستاوردهایی که پاسخی بود به مخالفان و مهر تأییدی بر باور کسانی که از این انتخاب حمایت می‌کردند.

درایت و تیزبینی شهید ستاری، همراه با برنامه‌ریزی و دانش کافی از نیازهای نهاجا، باعث شد تا به مرو، مخالفان او که در برابر این انتخاب سرسختانه ایستاده بودند، موضعشان را تغییر دهند. بارها شده بود کسانی که نسبت به دیدگاه‌های شهید ستاری اعتراض داشتند، در جلسه‌های طولانی مدت و شنیدن دیدگاه‌های فرمانده نیروی هوایی، تحولی را در دیدگاه‌هایشان احساس کردند.

عمل خالصانه و پشتکار شهید ستاری، خاصیتی منحصر به فرد داشت و کسانی را که با نیت خیرخواهانه کار می‌کردند، با این مسیر همراه می‌کرد.

صداقت کامل و صمیمت، دو ویژگی بارز و مهمی بود که شهید ستاری را متمایز کرده بود. آنان که او را می‌شناختند به او تلاش صادقانه‌اش ایمان داشتند و کسانی که نسیمی از تلاش‌هایش را استشمام کرده بودند بر توانمندی و کار صادقانه این شهید والامقام اذعان می‌کردند.

تا زمانی که موقع پرواز عاشقانه «منصور» فرا رسید و به فیض شهادت نائل آمد، بسیاری از مخالفان او در صف همراهان‌اش قرار گرفتند و به دوستان وی بدل شدند.

 

امیر سرلشکر منصور ستاری ۱۵ دی ماه ۱۳۷۳ در سانحه سقوط هواپیما در نزدیکی فرودگاه اصفهان به همراه تعدادی از افسران بلندپایه نیروی هوایی به شهادت رسید.

 

گزارش از پایگاه اطلاع‌رسانی شهید ستاری

پایان پیام/