هنوز آوای گرم و دل‌نشین صدایش در گوش آن‌هایی است که همراهش بودند. در طول زندگانی پربارش از تلاش‌ها، شب‌بیداری‌ها، نظارت‌ها و پیگیری‌های مستمری که داشت، یک چیز را دنبال می‌کرد: سربلندی کشورش.

به بیان آنان که همراهش بودند، مهم‌ترین ویژگی‌ کارش این بود که تا حصول نتیجه، حضور داشت و از مجاهدت و پیگیری عقب نمی‌نشست.

رادار سوباشی همدان در روزهای سرد سال 1349، شاهد حضور فردی بود که آینده‌ساز و افتخار آفرین کشورش شد. شهید منصور ستاری نخستین گام‌هایش برای اعتلا و سربلندی را با خدمت در رادار سوباشی همدان آغاز کرد.

سرهنگ نصر الله پناهی که همراه و همسنگر شهید ستاری در روزهای پر فراز و نشیب رادار سوباشی همدان بود، بر تلاش و مجاهدت شهید ستاری صحه می‌گذارد.

سرهنگ پناهی از دشواری‌های آن‌روزها و خلاقیت شهید ستاری به عنوان آتشی گرم بر سرمای استخوان سوز سایت راداری سوباشی همدان می‌گوید: زمستان سال ۱۳۴۹، من و شهید ستاری در ایستگاه رادار همدان (سوباشی) خدمت می کردیم. برف زیادی باریده بود و جاده کوهستانی و صعب العبور همدان - سوباشی را پوشانده بود، می بایست با تعدادی از پرسنل به سمت ایستگاه می رفتیم تا شیفت قبل را که ۲۴ ساعت در قله کوه انجام وظیفه کرده بودند، تعویض کنیم.

 

اتوبوس از پایگاه به راه می‌افتد. اما با وجود برف زیاد که سطح جاده را پوشانده بود و مه غلیظی که دید را کم می کرد، راننده نمی توانست راه را درست تشخیص دهد. 

این همسنگر شهید ستاری درباره آن شب می‌گوید: راننده از ما تقاضا کرد، اگر ممکن است، دو سه نفر پیاده شوند و جلو اتوبوس راه بروند تا او مسیر را گم نکند. من با ستوان ستاری و یک نفر دیگر، داوطلب شدیم و به راه افتادیم. از میان جاده می‌رفتیم و اتوبوس آهسته پشت سر ما می آمد. حدود ده دقیقه در آن شرایط سخت با پای پیاده رفتیم، ولی اتوبوس قادر نبود جلوتر برود. 

شهید ستاری پیشنهاد کرد: در این شرایط بهتر است به پایگاه برگردیم.

همه قبول کردند، چون چاره ای جز این نبود. ولی جاده آن قدر باریک بود که اتوبوس نمی توانست دور بزند. مانده بودیم چه کنیم. شهید ستاری فکری کردند و گفتند: همگی پیاده شویم و اتوبوس را در جا با دست، از دو طرف مخالف بچرخانیم.

خلاقیت شهید ستاری، تحسین دیگر همراهان را به دنبال دارد.

سرهنگ پناهی بیان می‌کند: کاری را که شهید ستاری گفت انجام دادیم و به سبب اینکه جاده برف بود و لغزنده، به راحتی اتوبوس سر و ته شد. سوار شدیم و در بین راه، همگی به فکر بکر ایشان که باعث شد از آن وضعیت نجات پیدا کنیم، آفرین گفتیم!

 

 

امیرسرلشگر منصور ستاری در ۱۵ دی ۱۳۷۳ در سانحه سقوط هواپیما در نزدیکی فرودگاه اصفهان به همراه تعدادی از افسران بلندپایه نیروی هوایی و همرزمان اش به درجه رفیع شهادت نائل آمد.

 

پایان پیام