منصور ستاری؛ سرلشگر منصور ستاری فرمانده نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران در روز پنجشنبه 15 دی ماه 1373 در هواپیما، روی آسمان بود که سانحه ای برای هواپیما رخ داد و او و همراهان و یارانش شهید شدند.

 

الف.شعار مهم است؛ همانقدر که عمل کردن به آن. شعار، هویت عمل را می سازد. پس هر کس که می خواهد خوب عمل کند باید خوب هم شعار بدهد. فقط مشکل اینجاست که اغلب، نمی دانیم شعار را چگونه باید به عمل تبدیل کنیم. یعنی شعارمان را براساس نیت عمل مان انتخاب نمی کنیم. این؛ همان آفت اگزیستانسیالیسم یا وجودگرایی در حوزه اجتماعی است. شعار را می سازیم و بعد می گذاریم خودش برود سراغ سرنوشت اش؛ که معمولا هم به جاهای خوب نمی رسد.

 

ب. اندیشیدن مهم است؛ اما اینکه چه زمانی اندیشه کنیم، مهم تر است. اندیشیدن در کودکی همه دنیای یک آدم را می سازد. همین مقوله است که می گوید شما چه خواهید شد و چگونه خواهید زیست. نگاه کردن به آسمان و غور کردن در عظمت اش، ذهن آدم را باز می کند. پرورش اش می دهد. تعالی‌جوی‌ش می کند. آسمان متعلق به انسان است؛ همه آسمان. درختان که به آسمان دست می اندازند، پایشان در زمین گیر است. پرندگان که در آسمان غوطه ورند، چشم شان دائما به زمین است. سایر حیوانات که پایشان گرفتار خاک نیست و رونده اند هم در خاک و روی آن به دنبال خواسته هاشان هستند. انسان است که همزمان که روی زمین جاری و جست وجوگر است و ذهن در بند زمین دارد، دل اش در گرو آسمان است.

 

ج. علم مهم است؛ موجب پیشرفت است؛ سبب تعالی دنیای بشر است. با این حال، چاقویی است که بیشتر به جای تقسیم کردن نان، به جان و استخوان شان رخنه کرده است. وقتی آسمان از صنعت زیاد علمی شده، دودزده شد، چشم انسان هم از آسمان فرو افتاد بر زمین. اندیشه و فکرمان محدود شد به همین وسعت خاک. فوق اش، به بچه هایمان آسمان را از پنجره تنگ و کوچک تلویزیون ها نشان داده ایم و کائنات را مجازی و دور از دسترس برایشان جلوه کرده ایم. علم مهم است، اما برای آنکه انسان را بالا ببرد. اینجا که اینک ایستاده ایم بالاست؟ جای ماست؟

 

د.عشق مهم است؛ عشق مهم ترین است. همین.

 

ط.منصور ستاری؛ سرلشگر منصور ستاری فرمانده نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران در روز پنجشنبه 15 دی ماه 1373 در هواپیما، روی آسمان بود که سانحه ای برای هواپیما رخ داد و او و همراهان و یارانش شهید شدند. آن‌همه همهمه جنگ و بمب و باروت و فشنگ و خمپاره و موشک دشمن، نتوانستند او را در هشت سال جنگ تحمیلی، پیدا کنند و تقدیر این بود که او در همان آسمان؛ مبداء همه رویاهایش، بماند و ماندگار شود. منصور ستاری مهم است؛ برای همه ما. اما آنچه از او مهمتر است، الگوی منصور ستاری است. انسان فانی است اما رفتار و کردارش ریشه در ابدیت دارد. «ستاری» شعارهای زیادی داشت، اما آن را آرام و بی صدا در دفتر یادداشت و خاطراتش می نوشت که اول از همه، خودش حواس اش به آنها باشد. و همین ها می شد خرج کار و حرکت به سمت جلو. او در کودکی اش، با طبیعت و آسمان و شعر حماسی فردوسی و عاشورا عجین بود و از نزدیک هم با شیرینی ساختن و سازندگی (ولو در حد یک منطقه کوچک همچون ولی آباد ورامین) آشنا شده بود. می دانست که برای رسیدن به آسمان باید از زمین شروع کرد. زمین را باید ساخت تا به آسمان رسید. و چقدر سرنوشت اش با منصور حلاج نزدیکی دارد. حلاج را تعلق عظیم اش به حضرت حق و دانایی اش و تعالی جویی اش بر دار کرد و ستاری را هم همین آسمانی که همه زندگی اش بود و حضرت باریتعالی با همه عظمت اش، تجلی یافته در آن. اینجاست که عشق کار خودش را می کند. عشق آدمها را ماندگار می کند. رمز «منصور ستاری» شدن این است: آنکه بر دار دل شود، همیشه زنده است. پس، عاشق باش؛ عاشق خدا، خانواده، مردم، انسان.

 

      روحش شاد.