در نگاه فرمانده،  همه سربازها  فرزندان ایران بودند. «شهیدمنصورستاری»، پدرانه و مهربانانه "باباجان" خطابشان می‌کرد.

از آب و نان و پوتین، تا خانه و آینده سربازها، اولویت‌اش بود و توجه بخشیدن به فرماندهان هم سفارش می‌کرد.

کم نیستند سربازهایی که حالا، موی سپید کرده‌ و مسئولیت پدری بر دوش دارند و روزی، حمایت‌های پدرانه شهید منصور ستاری روایت‌های شنیدنی دارند.

از سربازی که توی پادگان، نیمه‌های شب پست می‌داد و پوتین مناسبی نداشت. با دیدن فرمانده رنگ از رخسارش می‌رود که حتما به خاطر نداشتن پوتین، جریمه می‌شود اما در اوج ناباوری می‌بیند که فرمانده، می‌نشیند، بند پوتین‌هایش را باز می‌کند، پوتین از پا در می‌آورد و به او هدیه می‌دهد.

برای سربازها قدر و ارزش ویژه‌ای قائل بود و این نگرش را با رفتارش ترویج می‌کرد. حرکتی که طرحی نو در نگاه به نیروی انسانی نظامی درانداخت و قدری دوباره به جایگاه سرباز بخشید.