کمبود بسیار بود و رمق اندک. جنگ بسیاری از داشته‌ها را ربوده و کارها روی زمین مانده بود. باید کاری انجام می‌شد. منصور، از هورالهویزه و اهواز تا بوشهر، این رنج را به چشم دیده و از نزدیک لمس کرده بود. جنگ که به پایان رسید، کار اصلی او و همسنگرانش شروع شد. پر شتاب‌تر، پرانگیزه‌تر. خستگی جنگ جایی برای خودنمایی نداشت و کار عمرانی، باید بدون وقفه شروع شود.

شناختن ظرفیت‌ها برای توسعه فناوری، اولویت و راهبردی بود که امیر سرلشکر شهید منصور ستاری وقتی بچه‌های تیم جهاد خودکفایی را جمع می‌کرد یا با پدافندی‌ها جلسه داشت، یادآوری می‌کرد. تیمسار می‌گفت اگر خودمان نخواهیم و انجام ندهیم، دیگران برای ما کاری از پیش نمی‌برند.

یکی از دغدغه‌های تیمسار ستاری بعد از جنگ تحمیلی جبران عقب ماندگی بسترهای علمی و فناورانه برای تولید علم در نهاجا بود. بسیاری از مدرسه‌های سازمانی، کارآمدی لازم را نداشتند یا نیاز بود مدرسه‌های جدید احداث شود. مدرسه‌هایی که با فنون و دانش روز هم‌خوان باشد. کار نوآورانه‌ای که فرمانده نهاجا برای رفع این نیاز انجام داد، ارتقای بخشی از اماکن نظامی به بستری برای آموزش و یادگیری بود.

شهرک قصرفیروزه تهران، با موافقت فرمانده،  ۵ ساختمان نظامی را دراختیار آموزش وپرورش گذاشت تا تحصیل دانش آموزان عقب نماند.

تقریبا و هم‌زمان در پایگاه‌ها وگروه‌ها، ساخت یا بازسازی مدارس و مراکز علمی آموزشی برای سطوح مختلف شروع شد. فرآیندی که بیش از 2 سال با پیگیری ستاری دنبال شد. روزهای نخست، باور این‌که نیازهای آموزشی و علمی، آن هم در شرایط کمبود امکانات رفع شود دشوار بود، اما شد.

نیازهای آموزشی برطرف شد. آن هم در شرایطی که کار احداث این مراکز با بودجه اندک نهاجا ناممکن. به نظر می‌آمد. ستاری مدیریت راهبردی در شرایط جنگ را به پس از جنگ نیز تعمیم داده بود. وقتی نهاجا در شرایط حساس نبود قطعه‌های مصرفی، توانست راه خود را به پیش ببرد، با همان نگاه هم می‌توانست دوران پساجنگ را مدیریت کند. اولویت توسعه دانشی بود و بر همین محور تمرکز شد چون ستاری اعتقاد داشت سرمایه گذاری روی نیروی انسانی و تربیت جوان دانش‌آموخته جواب می‌دهد.

تیمسارستاری در اقدامی دیگر زمینه را برای به کارگیری نیروی انسانی دانش‌آموخته این مدارس و مراکز  آموزشی در نهاجا فراهم کرد. خودش پیگیر انجام مراحل قانونی و مجوزهای استخدام بود. شبانه‌روزی شدن مدارس برای تسهیل شرکت کارکنان و دریافت مدرک کاری بود که به افزایش دانش و انگیزه بیش‌تر کسب علم منجر شد.یگان‌های نهاجا امروز شاهد به ثمرنشستن این تصمیم هستند.

 

این روحیه و اندیشه شهید ستاری، تا سال‌ها پس از شهادتش در 15 دی ماه 1373 در سانحه هوایی نزدیک فرودگاه اصفهان، دامنه‌دار و ادامه دار است. ثمره این نگاه اولویت‌بخش به نوآوری را می‌شود در دانشگاهی که به نام تیمسار نام‌گذاری شده است، نوآوری‌ها در ساخت قطعات و پیشرفت‌های بخش هوایی به وضوح مشاهده کرد.

 

 

گزارش از پایگاه اطلاع‌رسانی شهید ستاری