«بعد از شروع جنگ، از لحاظ تعمیر و ساخت قطعات هواپیما – به دلیل وابستگی به خارج – دچار مشکل شدیم. به طوری که به مرور زمان، هواپیماهای جنگی ما به دلیل نبود قطعات یدکی، زمینگیر می‌شدند. تحریم اقتصادی و نظامی باعث شده بود، قطعات را به سختی و با صرف هزینه زیاد تهیه کنیم.

این مشکل، همچنان ادامه داشت تا اینکه تیمسار ستاری به فرماندهی نیروی هوایی منصوب شدند. در همان روز‌های اول، مرا به دفتر خود احضار کردند و گفتند :ما از لحاظ ساخت و تعمیر قطعات هواپیما به خارج وابسته‌ایم. احتمال دارد در آینده شرایط جنگ به گونه‌ای باشد که آنها حاضر نشوند قطعه به ما بفروشند. ما باید هر طور شده، این قطعات را در داخل بسازیم.

گفتم :تیمسار ! این کار، متخصص، ابزار و امکانات کافی می‌خواهد !

ایشان در جواب گفتند :ما به اندازه کافی، متخصص و مهندس داریم. فقط باید همت کنیم و کار را شروع کنیم. تا کار شروع نشود، نمی‌دانیم میزان توانایی‌مان در چه حدی است.

تیمسار با صحبتهای خود، انگیزه و دلگرمی را در من به وجود آوردند. لذا من به اتفاق تعدادی از متخصصان فنی هواپیما، کار ساخت و تعمیر قطعات را آغاز کردیم. تیمسار مرتب به ما سر می زد و از نزدیک در جریان پیشرفت کار قرار می‌گرفت.

پس از مدتی، تعدادی از قطعات مورد نیاز را با کمک متخصصان نیرو ساختیم و برای نصب بر روی هواپیما آماده کردیم. قطعات ساخته شده بود، اما با مشکل جدیدی مواجه شدیم. چرا که اگر اعلام می‌کردیم، قطعات در داخل کشور ساخته شده‌اند، پرسنل متخصص تعمیر هواپیما و همچنین خلبانان با اعتماد به نفس کمتری مأموریت‌های محوله خود را انجام می‌دادند، لذا موضوع را با تیمسار در میان گذاشتم. ایشان با خنده گفتند: مشکل خیلی راحت حل می‌شود. شما قطعات را با برچسب خارجی بسته بندی کنید.

این کار را کردیم و قطعات را با هماهنگی‌هایی که انجام دادیم، برچسب خارجی زده، به انبار می‌فرستادیم. سپس خودمان آن را دوباره تحویل می‌گرفتیم و روی هواپیماها نصب می‌کردیم. بدین ترتیب، خلبانان بدون اینکه از قضیه مطلع شوند، پرواز می‌کردند و هیچ مشکلی در پروازهایشان به وجود نمی‌آمد.»

امیرسرلشگر منصور ستاری در 15 دی ۱۳۷۳ در سانحه سقوط هواپیما در نزدیکی فرودگاه اصفهان به همراه تعدادی از افسران بلندپایه نیروی هوایی و همرزمان اش به درجه رفیع شهادت نائل آمد.

 

پایان پیام/