به گزارش پایگاه اطلاع رسانی شهید ستاری، شهید سرلشگر منصور ستاری نیز مثل تمام آدمها آروزهایی داشت. بسیاری از آنها محقق شد و برخی دیگر نیز به علت فرارسیدن زودهنگام رحلت، مجال ظهور نیافت.

تیمسار غلامرضا آقاخانی از هم دانشکده ای های شهید ستاری به یکی از آرزوهای شهید ستاری اشاره می کند:

«من با شهید ستاری در دانشکده افسری تحصیل می‌کردم. ایشان با وجود اینکه یک سال از من جلوتر بودند، اما رابطه نزدیک و خوبی با هم داشتیم. به یاد دارم، روزی از طرف مجله ماهنامه ارتش آمده بودند و از دانشجویان سال دوم و سوم سؤال می کردند، سؤالاتی از این قبیل که چرا به ارتش آمده اید؟ در آینده چه شغلی را میخواهید در ارتش داشته باشید؟ و یا هدفتان از رسیدن به این شغل چیست؟ هر کدام از بچه ها چیزی می گفتند، آن زمان در دانشکده جوی حاکم بود که اکثر بچه ها می خواستند رسته پیاده را انتخاب کنند و به آن «عروس جبهه های نبرد» می گفتند.

ولی شهید ستاری در پاسخ آن سؤال کننده گفت: - من می خواهم فرمانده نیروی هوایی بشوم! وقتی گزارشگر علت و انگیزه را از ایشان پرسید، دقیقا این جمله را گفت: - اقتدار هر مملکتی در ارتش آن است و اقتدار هر ارتشی در نیروی هوایی آن. گزارشگر پرسید: - اگر شما فرمانده نیروی هوایی بشوید چه خواهید کرد؟ ایشان جواب داد: - نیروی هوایی قدرتمندی را می سازم که هواپیماهایش در داخل مملکت ساخته شود.

تیمسار ستاری، این حرفها را زمانی می زدند که نوزده سال بیش نداشتند و اصلا معلوم نبود که به کدام یکی از نیروهای سه گانه ارتش فرستاده خواهند شد. پس از پایان دوره دانشکده افسری، من و ایشان به نیروی هوایی منتقل شدیم. هفده سال از آن دوران گذشت و سرانجام شهید ستاری به سبب لیاقت ها و رشادت هایی که در دوران جنگ از خود نشان داد به فرماندهی نیروی هوایی منصوب شد.

ایشان تعدادی از بچه های دوران دانشکده را که می شناخت، احضار کرد و دقیقا به همان خاطره ای که من نقل کردم اشاره کرد و گفت: - به خودم قول داده ام نیروی هوایی مقتدری در ایران داشته باشیم، روزهای سخت جنگ است و ما باید به نحوی تلاش کنیم که ملت قهرمان ایران حضور ما را در صحنه های نبرد ببینند و دلگرم شوند.

باید بجنبیم، فرصت کوتاه است. از خصوصیات تیمسار این بود که در انجام کارها و پروژه ها مرتب می گفت: - فرصت کم است، وقت نداریم. این برای من یک معما شده بود تا اینکه ایشان به درجه رفیع شهادت نایل آمدند. تازه فهمیدم، شاید منظور از اینکه وقت نداریم و فرصت کم است این باشد که او می دانسته عمر پربارش زیاد نخواهد بود. به همین دلیل، عجله زیادی در انجام پروژه هایی که شروع می کرد، داشت.»

امیرسرلشگر منصور ستاری در 15 دی ۱۳۷۳ در سانحه سقوط هواپیما در نزدیکی فرودگاه اصفهان به همراه تعدادی از افسران بلندپایه نیروی هوایی و همرزمان اش به درجه رفیع شهادت نائل آمد.

پایان پیام/