«از سال ۱۳۵۵ دوست و آشنای او بودم. چند سالی را از نظر خدمتی با او فاصله داشتم دو را دور از حال ایشان با خبر می‌شدم و با هم در تماس بودیم تا اینکه در سال ۱۳۶۶، در پایگاه بوشهر همکار شدیم. ایشان فرمانده پایگاه بودند و من نیز به عنوان معاون عملیات پایگاه خدمت می کردم.

هرچند مسئولیت‌های مختلف مدیریتی را تا قبل از آن تاریخ عهده دار بودم، ولی آن‌چه به عنوان خصوصیت های فردی در بحث مدیریت یاد گرفتم، از زمانی بود که با ایشان کار میکردم.

قبل از این‌که فرمانده پایگاه بوشهر شود، فرماندهی دو پایگاه همدان و چابهار را تجربه کرده بود و با کوله‌باری از تجربه عهده دار فرماندهی پایگاه بوشهر شده بود. علاوه بر رابطه دوستی که بین ما حاکم بود، به سبب مسئولیتی که داشتم در طول مدت شبانه روز که بیش از ۱۴، ۱۵ ساعت کار و تلاش خستگی ناپذیر می کرد، دست کم ۶ ساعت آن را با هم بودیم. باد

شهید یاسینی فرماندهی مجرب، پخته و کاردان بود. نسبت به کارهایی که انجام میداد، معتقد و متعهد بود. در تصمیم گیری هایش هیچ گاه استیصال وجود نداشت. به ندرت تشتت فکری و تردید در تصمیم گیری هایش مشاهده می شد. به آنچه می گفت و انجام می داد، ایمان راسخ داشت. در سیستم مدیریتی ایشان، طیف بسیار گسترده ای از نیروهای انسانی، مسئولان و در نوسین مختلف وجود داشت که هر یک را به طریقی جذب کرده بود. به همین سبب، اطلاعات بسیار وسیعی راجع به زیر مجموعه خودش داشت که نشان از همین ارتباط صحیح با افراد بود.

آنقدر جاذبه داشت که نیروهای تحت امر وی، چون کانونی از محبت و عاطفه به او احساس نیاز می کردند و این مسئله در زمینه مدیریت از نکات مهم و مؤثر است و از ویژگی های یک مدیر موفق است که بتواند طوری عمل کند تا کانون توجه و علاقه بوده و بیشترین ارتباط فکری و عاطفی درون سیستم مدیریتی به او ختم شود.

یکی از افکار و باورهای مدیریتی اش این بود که بایستی به پرسنل و روحیه آنها و نیازهای درونی شان ولو در مسائل و مشکلات شخصی رسیدگی و آنها را هدایت و کمک کرد.

شهید یاسینی، فردی جدی در کار بود و تا حدودی در انجام کارها و مسئوليتها سختگیر. دارای جاذبه و دافعه بود. هم پرسنل را جذب می کرد و هم برای اینکه نزدیکی های بی مورد باعث لوث شدن کارها نشود، هوشیارانه رعایت می کرد و همواره توازنی در ارتباصات نگه می داشت تا کسی را خیلی نزدیک و یا خیلی دور نگه نداشته باشد.

معتقد بود که چنانچه پرسنل از نظر جسمی و روحی تقویت شوند و محیط مناسبی برای ورزش و تفریحات سالم داشته باشند، در بالابردن روحیه خدمتی آنان می تواند موثر باشد. از این رو یکی از کارهای ماندنی ایشان در پایگاه بوشهر این است که با دست خالی، با قول مساعدی که از تیمسار ستاری گرفته بود، یک مجموعه ورزشی بسیار گسترده ای را در پایگاه بوشهر بنا نهاد که در منطقه محرومی همانند بوشهر زبانزد شد. ساخت این مجموعه که تو فیق همکاری با آن شهید عزیز را داشتم، کمتر از ۵ ماه طول کشید و مجموعه ای است که در آن امکانات ورزشی در اغلب رشته‌ها موجود است.»

 

امیر سرلشکر شهید علیرضا یاسینی پانزدهم دی‌ماه 1373 در سانحه سقوط هواپیما نزدیک فرودگاه اصفهان همراه با امیر سرلشکر منصور ستاری فرمانده نهاجا، امیر سرلشکر مصطفی اردستانی و جمعی از فرماندهان نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران به درجه رفیع شهادت نائل آمد.

 

گزارش از پایگاه اطلاع‌رسانی شهید ستاری

 

پایان پیام/