«جنگ پایان یافته بود و من به سبب اینکه بهترین دوستان و همرزمانم را در جنگ از دست داده بودم ، روحیة مطلوبی نداشتم . منظرة شهادت آنها ، هر لحظه پیش چشمم مجسم می‌شد و مرا به شدت منقلب می‌کرد.

شهید ستاری از روحیه‌ام خبر داشتند . مرتب به من سر می‌زدند و تشویقم می‌کردند تا دوباره کارم را شروع کنم ، بلکه دوباره روحیه‌ام را به دست آورم.

یک روز که من را دیدند ، گفتند: کی می‌خواهی کارت را شروع کنی؟

گفتم: نمی‌دانم ، فعلاً کارم شده رفتن به بهشت زهرا، سر قبر دوستان شهیدم.

فرمودند: هر چند شهادت دوستان سخت است ، ولی این دلیل نمی‌شود شما دست از کار و تلاش بکشید . باید دوباره بجنگید و این بار در سنگر دیگری مبارزه را آغاز کرد.

مدتی صحبت کردیم و تیمسار هنگام رفتن به من گفتند: فردا بیا دفتر، کارت دارم.

روز بعد به دفتر تیمسار رفتم و ایشان مرا با خود به شهرک مسکونی قصر فیروزه 2 بردند . در آنجا خانه‌هایی بود که ساخت آنها به دلیل درگیری در جنگ نیمه تمام مانده بود . تیمسار آنها را به من نشان دادند و گفتند :

حاضری با هم خانه آخرت بسازیم؟

پاسخ دادم: با کمال میل . بفرمایید چکار باید بکنم.

فرمودند: این ساختمانهای نیمه کاره را می‌بینی ؟ این جا دو هزار دستگاه خانه نیمه تمام است ، در حالی که نیروهای از جنگ برگشته و خانواده شهدا با مشکل مسکن مواجه‌اند . مجبورند در خانه‌های اجاره‌ای زندگی کنند . بیا دست به دست هم بدهیم و این خانه‌ها را بسازیم . تأمین اعتبار و بودجه از من و ساختن خانه‌ها از تو .

قبول کردم و دو روز بعد با بودجه‌ای که تیمسار در اختیارم گذاشت ، کار را شروع کردم . در طول احداث ساختمانها ، مشکلاتی از قبیل کمبود اعتبار و…

باعث می‌شد کار به تعطیلی کشیده شود . برای همین ، هر وقت تیمسار را می‌دیدم ، گله می‌کردم و می‌گفتم: شما قول تأمین اعتبار دارید، ولی الآن ما با کمبود پول مواجه‌ایم .

ایشان وقتی گلایه‌های پی در پی مرا دیدند ، با آرامش همیشگی که در کلامشان بود ، گفتند: ببین قشقایی ! قرار ما ساختن خانه آخرت است . آدم‌ها یک به یک به دنیا می‌آیند . شما هم خانه‌ها را برای آنها یک به یک بساز . خودت را ناراحت نکن . چون پول من هم محدود است .

بحمدالله با پشتوانه تیمسار ستاری توانستیم در مدت کمی چهار صد دستگاه خانه را آماده کنیم و آن گونه که تیمسار قول داده بود به خانواده شهدا و جانبازان تحویل دادیم و تا امروز یک هزار و سیصد واحد خانه را ساخته و تحویل داده‌ایم.»

امیرسرلشگر منصور ستاری در 15 دی ۱۳۷۳ در سانحه سقوط هواپیما در نزدیکی فرودگاه اصفهان به همراه تعدادی از افسران بلندپایه نیروی هوایی و همرزمان اش به درجه رفیع شهادت نائل آمد.

 

پایان پیام/