«یک روز ، فرمانده پایگاه شیراز به من اطلاع دادند که قرار است ، تیمسار ستاری برای بازدیدی از دانشکدة خلبانی به شیراز بیایند و احتمالاً قصد دارند در کابین عقب هواپیمای « اف – 5 » پرواز کنند .

من آن زمان ، فرمانده گردان آموزشی خلبانان بودم ، پرسیدم :

فرمانده نیرو با این همه تراکم کار و مسئولیت سنگین ، به چه دلیل می‌خواهند با هواپیمای شکاری پرواز کنند ؟

او اظهار بی اطلاعی کرد و گفت :

نمی‌دانم ، ولی باید احتیاط لازم را بکنید . تیمسار تا به حال با هواپیمای شکاری پرواز نکرده‌اند .

روز بعد ، تیمسار ستاری به پایگاه شیراز آمدند و پس از رسیدگی به کارها ، قرار شد با هواپیما پرواز کنند . قبل از پرواز به ایشان گفتم :

تیمسار ! اجازه بدهید مقداری در بارة نحوه عملکرد صندلی پران خدمتتان توضیحاتی بدهم .

تیمسار گفتند : یک ساعت وقت داریم ، می‌رویم سر هواپیما . شما از من امتحان بگیرید . اگر قبول شدم ، پرواز می کنیم .

ایشان لباس پرواز پوشیدند و به اتفاق به بالای کابین هواپیما رفتیم . من مطالبی را که برای خروج اضطراری لازم بود ، تشریح کردم و همان لحظه از ایشان پرسیدم تا مطمئن شوم یاد گرفته‌اند یا نه . با کمال تعجب دیدم همانند کسی که ده روز این درسها را مرور کرده باشد ، جوابم را می‌دادند . خیالم آسوده شد و برای پرواز آماده شدیم .

زمانی که هواپیما از روی باند کنده شد ، چون می‌دانستم ایشان با هواپیمای ملخ دار ( پرستو ) پرواز کرده‌اند . کنترل فرامین را در اختیارشان قرار دادم . مدتی هواپیما در اختیار ایشان بود و در حد دانشجویی که دست کم بیست «سورتی» (بار) پرواز کرده باشد ، در کنترل هواپیما اعمال مهارت می کردند . وقتی اوج گرفتیم ، به من گفتند :

چند تا مانور انجام بده ببینم !

گفتم: تیمسار ! شما حالتان به هم نمی‌خورد ؟

گفتند: حالا امتحان می‌کنیم .

من چند مانور انجام دادم ، خوشبختانه حالشان به هم نخورد، هواپیما را در اختیار ایشان قرار دادم و ایشان خود نیز چند مانور بسیار خوب انجام دادند . لحظاتی بعد ، بدون هیچ مشکلی برگشتیم و در باند فرودگاه به زمین نشستیم. بعد از پرواز سؤال کردم : تیمسار ! شما با این همه گرفتاری ، چطور به یاد پرواز با شکاری افتادید ؟

در جوابم فرمودند :

- قرار است ،‌چند روز آینده در ستاد مشترک برای تعیین مزایای سختی خدمت خلبانان شکاری تصمیم گیری شود . خواستم وقتی در آن جلسه شرکت می‌کنم ، خودم سختی پرواز را حس کنم تا در آن کمیسیون بتوانم مدافع حق شماباشم.»

 امیرسرلشگر منصور ستاری در 15 دی ۱۳۷۳ در سانحه سقوط هواپیما در نزدیکی فرودگاه اصفهان به همراه تعدادی از افسران بلندپایه نیروی هوایی و همرزمان اش به درجه رفیع شهادت نائل آمد.

 

 

 

پایان پیام/