«تیمسار ستاری ، دچار عارضه سکته شده بودند و دکتر تجویز کرده بود که باید ورزش کنند . فصل تابستان بود و هر از چند گاهی ایشان برای استراحت و تغییر آب و هوا به اردوگاه سد لتیان می‌آمدند و گاهی هم تنی به آب می‌زدند و شنا می‌کردند.

 

در یکی از روزهای گرم تابستان که ایشان به اردوگاه آمده بودند ، من و جناب سرهنگ کیهان در آنجا حضور داشتیم . در همان روز تعدادی از ماشین‌های مهندسی در حال تسطیح محوطه‌ای بودند که بنا داشتیم تعدادی کانکس در آنجا کار بگذاریم . تیمسار با اینکه برای استراحت و ورزش به اردوگاه آمده بودند ، به محوطه رفته و بر کار نظارت می‌کردند .

 

خاک محل بسیار نرم بود و گرد و غبار زیادی موقع خاکبرداری تولید می‌شد . طوری که تنفس را مشکل می‌کرد . مدت ده دقیقه‌ای در کنار تیمسار ایستادم ، ولی نتوانستم طاقت بیاورم . به جناب کیهان گفتم : من دارم خفه می‌شوم . بیا از این جا برویم !

 

به بهانه‌ای از آن‌جا دور شدیم ، در حالی که تیمسار همچنان ایستاده بودند و با یک شوق و ذوقی ، ماشین‌ها را هدایت می‌کردند .

 

پس از مقداری شنا و گردش در اطراف اردوگاه ، دوباره به محل برگشتیم . باز هم تیمسار در آن گرما ایستاده بودند و با اینکه عرق از سرو صورتشان می‌ریخت ، همچنان بر اجرای کار نظارت می‌کردند .

 

خاکبرداری که تمام شد تیمسار رو به کیهان کردند و گفتند :

 

حالا می‌توانید ، کانکس‌ها را مستقر کنید .

 

جناب کیهان که از پشتکار تیمسار متعجب شده بود ، گفت :

 

تیمسار ! ما نفهمیدیم شما برای تفریح به اینجا تشریف آورده‌اید یا برای کار ؟

 

ایشان در جواب گفتند :مگر فرقی هم می‌کند ؟ کار هم یک نوع تفریح است.

 

ما این پیشنهاد را به تیمسار ستاری ارائه دادیم تا نظرشان را اعلام کنند . ایشان وقتی رقم را دیدند ، گفتند :

 

الان زمان شاه نیست که بتوان از این پولهای مفت خرج کرد ! نه من از این پولها دارم و نه مملکت .

 

پرسیدم :چه‌کار کنیم ؟

 

گفتند :

 

فعلاً دست نگهدارید . شما کتاب‌های فنی این سیستم را به من بدهید ، بعداً خواهم گفت که چکار کنید .

 

روز چهارشنبه سه جلد کتاب قطور که به زبان انگلیسی بود ، به ایشان تحویل دادم . تیمسار طبق معمول ، آنها را جزو کارهایی گذاشت که شب در منزل انجام می‌دادند .

 

صبح روز شنبه ، من و شهید سرلشکر شجاعی ( رئیس سابق اداره مهندسی نیرو ) را به دفترشان خواستند و یک جلسه سه نفره تشکیل دادند.

 

تیمسار در این جلسه ، با اطلاعاتی که از کتابها به دست آورده بودند نقشه‌ای را تهیه کرده و به ما نشان دادند و گفتند :

 

دستگاهها را طبق همین نقشه پیاده کنید . پانزده روز دیگر می‌آیم و نتیجه کار را می بینم .

 

نقشه در اختیار متخصصان خودی قرار گرفت تا طبق آن کار را آغاز کنند . بعد از پانزده روز با تیمسار به محل احداث سایت رفتیم ؛ اما آنها هنوز کار را شروع نکرده بودند ، شهید ستاری وقتی دیدند کار به جایی نرسیده ، ناراحت شدند ، اما به روی خود نیاوردند .

 

موقعیت محل را به دقت بررسی کردند و سپس دستور دادند متر و گچ برایش بیاورند . فاصله‌ها را اندازه گیری کردند . یک نفر هم روی خطوطی که ایشان می‌کشیدند ، گچ می‌ریخت . خط کشی‌ها که تمام شد ، سوار بر لودر شدند و خاکبرداری و تسطیح زمین را شروع کردند .

 

پرسنل اداره مهندسی که مسئول این کار بودند ، با دیدن عمل تیمسار ، نیروی مضاعفی گرفتند و با پشتکار فراوان کارشان را دنبال کردند تا اینکه بعد از یک ماه و نیم و با صرف هزینه‌ای حدود هفت میلیون تومان ، سایت ساخته شد .

 

بعد از اینکه سایت موشکی مورد بهره‌برداری قرار گرفت ، تیمسار از متخصصان خارجی همان سیستم دعوت کردند تا از سایت بازدید کنند . آنها وقتی دیدند سایت را متخصصان ایرانی با هزینة کمی ساخته‌اند ، از اینکه چنین قرار دادی را از دست داده بودند ، افسوس می‌خوردند.»

 

امیرسرلشگر منصور ستاری فرمانده نیروی هوایی ارتش در 15 دی ۱۳۷۳ در سانحه سقوط هواپیما در نزدیکی فرودگاه اصفهان به همراه تعدادی از افسران بلندپایه نیروی هوایی و همرزمان اش به درجه رفیع شهادت نائل آمد.

 

 

 

پایان پیام/24