یک شب قبل از شهادت یاسینی
شهید یاسینی جانباز 55 درصد از ناحیه کمر بود، اما هیچ گاه آن درد و مسئولیت های فراوانی که داشت؛ مانع از پروازهای جنگی وی نمی شد. به قدری متواضع بود که حتی برادرش خبر از جانبازی او نداشت. شهید یاسینی جانبازی گمنام بود.
به گزارش پایگاه شهید ستاری، «حسین اصلانی» دوست و همراه شهید سید علیرضا یاسینی است که خاطره ای از روز قبل از شهادت ایشان و نگاه آسمانی او به دنیای غیرمادی و آگاهی از شهادتش می گوید:
«یک شب قبل از شهادت علیرضا با او تماس گرفتم و صحبت کردیم . علیرضا گفت : من فردا پرواز دارم شاید دیگر برنگشتم. فکر کردم شوخی می کند؛ خندیدم و گفتم من منتظر آمدن تو هستم. ولی انگار می دانست که دیگر بازگشتی وجود ندارد. آن شب حرف هایی را به من زد که تا آن روز راجع به آن صحبت نکرده بود. نمی توانستم باور کنم که او دیگر در میان ما نیست. او بهترین دوست و همراه من بود.
بعد از پیروزی انقلاب، سال 59 جنگ شروع شد. دشمن پایگاه های نیروی هوایی ایران را بمباران کرد. بلافاصله بعد از بمباران، شهید یاسینی، با مراجعه به گردان پرواز پایگاه به همراه «محمود ضرابی»، «شهید اصغر سفید پی»، «شهید حسین خلعتبری» و تنی چند از خلبانان دیگر این پایگاه، موفق شدند پاسخ دندان شکنی به بمباران عراق بدهند.
حضور فعال و چشمگیر علیرضا از همان آغازین روزهای جنگ بود؛ به طوری که بعد از جنگ- به عنوان خلبانی که بیشترین پرواز را در دوران جنگ داشت - از مقام معظم رهبری نشان ایثار دریافت کرد.
علیرضا خدمات زیادی را در سازندگی یگان بوشهر انجام داد؛ از جمله: احداث بیمارستان و مراکز درمانی، تامین آب شرب پایگاه، احداث بازارچه خیریه برای رفع امور و مشکلات سربازان یگان.
شهید یاسینی در کنار «روح الدین ابوطالبی » و دوستان دیگر در پایگاه ششم شکاری، شش مدرسه و یک ورزشگاه بزرگ در شهرستان بوشهر احداث کردند.»
همراه همیشگی شهید سید علیرضا یاسینی، حسن رفتار او را یادآور می شود: «علیرضا آخر هر هفته با پرسنل سازمان دیدار و به مشکلات و مسائل مالی آنها رسیدگی می کرد.»
شهید سید علیرضا یاسینی، از یاران و هم‌پروازان شهید ستاری در 15 دی ۱۳۷۳ در سانحه سقوط هواپیما نزدیکی فرودگاه اصفهان به همراه تعدادی از افسران بلندپایه نیروی هوایی به درجه رفیع شهادت نائل آمد.
پایان پیام/
نظر دهید