«شهید اردستانی علاوه بر این‌که از آسمان ایران اسلامی محافظت می‌کرد، همانند یک بسیجی رزمنده در جبهه ها حضور می یافت و همد و ش «نیلوفران خاکی»، خاک پاک مرون را از لوث وجود فرمانبران شیاطین حصانت میکرد.

سال ۶۵ در منطقه عملیاتی شمال غرب در شهرستان سقز بودیم، در این منطقه، ستادی با نام «بیت الزهراء» برای کمک‌رسانی به رزمندگان اسلام برپا شده بود که مسئولیت این ستاد به عهده من بود.

این ستاد که یکی از مراکز مهم امدادی رزمندگان اسلام به شمار می‌رفت، در جریان حمله هوایی دشمن مورد هدف قرار گرفت و این بمباران دشمن، خسارت و شهدای زیادی به جا گذاشت. شهید اردستانی که در منطقه حضور داشتند، برای بررسی اثرات این حمله به این ستاد آمدند.

از آنجا که ستاد به نام مبارک حضرت زهرا (س) مزین بود، بمباران آن‌جا او را زیاد متاثر کرده بود. چهره برافروخته اش حکایت از خشمی عمیق داشت. همه دانستیم که او برای تلافی لحظه شماری می‌کند.

هر چند ایشان مثل اکثر روزها آن روز نیز روزه بودند، اما ساعتی به تقویت روحیه نیروها پرداختند، آن‌گاه خداحافظی کرده و رفتند. صبح فردای آن روز، به خاطر این حرکت عراق، انتقام سختی از آن‌ها گرفتند. در این مأموریت موفق، او و همکارانش، نیروهای دشمن را از منطقه «دوپازه» عراق تا مریوان زیر آتش هوایی گرفتند و طبق گزارش‌های منتشره خسارات سنگینی به دشمن بعثی وارد کردند.

ساعت ۹ صبح، اندکی پس از انجام ماموریت، با ایشان در پایگاه تبریز تماس تلفنی گرفتم.

گفت: چطور بود؟

 

۔ عالی بود! خوب زمین گیر شدند. دستتان درد نکند.

 

او پیروزمندانه، اما بی ریا می‌گفت: دشمن باید بداند که ما همواره آماده‌ایم، و حملات ناجوانمردانه اش را بی پاسخ نمی‌گذاریم.»