به گزارش پایگاه اطلاع رسانی شهید ستاری، سرهنگ حسین عباسی، یکی از همکاران و زبدگان نیروی هوایی ارتش است که خاطره ای از ایمان شهید ستاری به توانایی جوانان این مرز و بوم نقل می کند.

نوعی سیستم جدید برای نیروی هوایی از چین خریداری شده بود که برای راه اندازی و بهره برداری آن، تعدادی پروفسور و متخصص زبده از آن کشور به ایران آمده بودند و با ما کار می کردند.

روزی که قرار بود، این سیستم عملیاتی شود، از تیمسار ستاری دعوت کردیم در مراسم افتتاحیه، شرکت کند. بسیاری از مسئولان نیروی هوایی و وزارت دفاع نیز برای شرکت در این مراسم دعوت شده بودند. آن روز، بعد از اینکه متخصصان چینی را به تیمسار معرفی کردیم، از ایشان خواستیم که چند دقیقه برای ما سخنرانی کند.

تیمسار، هنگامی که پشت تریبون قرار گرفت، آن قدر مسلط به زبان انگلیسی سخنرانی کرد که تعجب حاضرین را برانگیخت. من که اولین بار بود می دیدم ایشان به این خوبی انگلیسی صحبت می کند، از شوق گریه کردم.

تیمسار، در قسمتی از سخنانشان خطاب به چینی ها گفت: یادتان باشد که شما نیامده اید، متخصصان ما را آموزش بدهید! شما آمده اید از اینها یاد بگیرید و اگر کشور شما این سیستم را به ما داده است، اولاً به این علت است که هواپیمایی که بتواند این سیستم را حمل کند در چین وجود ندارد. ثانیاً خلبانانی مثل خلبانان ما جسور، با تجربه و شجاع نداشتید. ثالثاً پرسنل فنی شما مانند پرسنل ما باتجربه و کار کشته نیستند. سپس ادامه داد: یادتان باشد آمریکا، دشمن مشترک ایران و چین است. ما و شما یک طرف دیوار هستیم و آمریکا طرف دیگر آن. بنابراین بیایید اطلاعاتمان را درست مبادله کنیم تا دشمن سود نبرد. پس از آنکه سخنرانی تیمسار پایان یافت، مسئول گروه چینی به دفترم آمد و گفت: ایشان فرمانده بودند یا یک پروفسور!

گفتم: چطور؟

گفت: من بیشتر کشورهای دنیا رفته ام، اما این طور فرمانده نیرو ندیده ام که این قدر اطلاعات وسیع داشته باشد.

چند روز بعد از این مراسم، تیمسار ستاری به فیض شهادت نایل آمد و همین گروه چینی در مراسم تشییع پیکرش شرکت کردند. حتی تعدادی خانم چینی در بین این افراد بودند که با حجاب اسلامی و دسته گل به تشییع پیکر مطهر تیمسار ستاری آمده بودند و اشک می ریختند.

امیرسرلشگر منصور ستاری در 15 دی ۱۳۷۳ در سانحه سقوط هواپیما در نزدیکی فرودگاه اصفهان به همراه تعدادی از افسران بلندپایه نیروی هوایی و همرزمان اش به درجه رفیع شهادت نائل آمد.

پایان پیام/