شهید ستاری عاشق پرواز و آسمان بود و در نهایت هم در اوج دلدادگی در آخرین پروازش رهسپار دیار باقی و آسمان شد.

شهید ستاری تنها یک فرمانده نبود، الگویی بود برای باور به توانستن و برای پیشرفت و بهتر شدن، از هیچ‌کاری دریغ نمی‌کرد.

فرمانده نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران از همان روزهای آغاز فعالیتش در نیروی هوایی درخشان بود چنان‌که دستی بر آتش قلم داشت و علاوه نوشتن مجلات مختلف، مهارت بالا در از کارهای فنی و تخصصی، از همان آغاز راه، در مسیر اعتلا و ارزشمندتر شدن قرار داشت.

توانمندی شهید ستاری در سه عرصه دانش تخصصی، عملیاتی و فرماندهی خصوصیت بارزی بود که کم‌تر فرمانده‌ای از آن برخوردار بود و در کنار آن با نگاه خالصانه‌ای که داشت، بر قلب‌ها مدیریت می‌کرد.

« اگر امروز به نوارهای ضبط شده بیسیم جبهه ها در دوران دفاع مقدس گوش کنید می بینید تا عملیات شروع می شود، فرمانده گردانها از خط مقدم می گویند ستاری کجاست؟»

ما خواهیم رفت. و می‌خواهیم انسان‌هایی شایسته به عنوان فرزندان و عزیزان ما جای ما را بگیرند.

شهید منصور ستاری در حد توان کارهای نیروی هوایی را با وجود تمامی مشغله‌هایی که یک فرمانده نیروی هوائی داشت، خودش پیگیری می‌کرد و به پیشبرد کارها می‌شتافت.

شناخت فرصت‌های ارزشمند و استفاده از آن‌ها به بهترین شکل ممکن، ویژگی بارز سرلشکر شهید منصور ستاری بود.

فرمانده آسمانی نیروی هوائی ارتش جمهوری اسلامی ایران مدتی را که بیمار بود و در دوران نقاهت به سر می‌برد دست از کار نکشید و در تلاش برای بهتر ساختن وضع نیرو بود.

شهید علیرضا یاسینی از خلبانان تیزپرواز نیروی هوایی و یکی از همرزمان شهید سرلشکر منصور ستاری، کسی بود که علاقه‌ای غیر قابل وصف به پرواز داشت.