«عملیات والفجر 10 تازه آغاز شده بود . مسئولیت پشتیبانی از نیروهای سطحی را در خرمال و حلبچه به عهده پایگاه ما گذاشته بودند  تیمسار ستاری از آغاز عملیات در پایگاه حضور داشتند ، خلبانان و پرسنل فنی را جهت انجام مأموریت ، مورد تشویق قرار می‌دادند.

در همین عملیات ، من و تیمسار عصاره ، مأمور اجرای بمبارانهای هوایی شدیم و به منطقه رفتیم . دو مأموریت را با موفقیت به پایان رساندیم . بار سوم که برای مأموریتی خاص با 23 بمب از انواع مختلف به پرواز در آمدیم ، هواپیما به علت سنگینی بمبها سرعت زیادی نداشت و قدرت مانورش کم شده بود . به همین علت مورد اصابت دو موشک حرارتی قرار گرفت .

هواپیما آتش گرفت و به سختی در حال سوختن بود . ارتفاعات مشرف به حلبچه را که در مقابل ما بود ، رد کرده بودیم و تصمیم داشتیم هواپیما را به پایگاه سنندج برسانیم . اما لحظه به لحظه شعله‌های آتش از اگزوز هواپیما با شدت بیشتری خارج می‌شد .

دستورالعمل‌های لازم را جهت خاموش کردن آتش به کار بستیم ، ولی مؤثر واقع نشد و بعد از گذر از ارتفاعات ، شروع به چپ و راست رفتن کرد . در همان حال لوله‌های هیدرولیک که فرمانها را کنترل می‌کند ، در حال ذوب شدن بود و این مسئله باعث شد ، هواپیما به یکباره وارونه شود .

عصاره ، بلافاصله دسته پرش صندلی را کشید و هر دو از هواپیما به بیرون پرتاب شدیم . بعد از اینکه با چتر به زمین فرود آمدیم ، بچه‌ها به کمک ما آمدند و با هلی کوپتر به پایگاه انتقالمان دادند .

در پایگاه ، اولین کسی که خودش را به هلی کوپتر رساند ، تیمسار ستاری بود . او در حالی که اشک شوق می‌ریخت ما را محکم در آغوش گرفت و گفت :خدا را شکر می‌کنم که شما را دوباره به من بازگرداند !»

پایان پیام/