«زمستان سال 1366 جنگ به بحرانی‌ترین وضع خود رسیده بود . عراق پالایشگاههای جنوب و غرب کشور را به طور مداوم بمباران می‌کرد .

روزی بنده به دفتر تیمسار ستاری ، فرماندهی نیروی هوایی احضار شدم . ایشان با شناختی که از من داشتند ، ضمن شرحی کوتاه ، در مورد کاری که می‌بایست انجام بدهم ، از بنده خواستند ، به عنوان بازرس ویژه به تمام مواضع پدافندی مستقر در پالایشگاههای کشور سرکشی کنم و هر گونه نارسایی و نقصی را به ایشان گزارش دهم .

به دستور تیمسار ، کارت مخصوص برایم صادر شد و از فردای آن روز کارم را شروع کردم . من در آن زمان استوار بودم ، و فرماندهان مواضع پدافندی دارای درجات افسری ارشد بودند . لذا در مواردی به علت رعایت سلسله مراتب نظامی نمی‌توانستم از آنان توضیح بخواهم . این موضوع در انجام وظیفه‌ای که تیمسار به عهده گذاشته بود ، مشکل ایجاد می‌کرد .

از بازرسی‌های انجام شده گزارشی تهیه کردم و به حضور تیمسار ستاری فرستادم . مشکل درجه‌ام را نیز با ایشان در میان گذاشتم . تیمسار دستور دادند کارت دیگری برای من صادر شود و به جای ذکر درجه ، کلمه «برادر» را بنویسند .

این تدبیر تیمسار ، کارم را در بازرسی‌ها راحت‌تر کرد . پس از آن به راحتی می‌توانستم از هر فرمانده و با هر درجه‌ای که بود ، در مورد کارآیی یکان مربوطه‌اش توضیح بخواهم . این موضوع باعث شده بود که تعدادی از فرماندهان نسبت به عملکرد من حساسیت پیدا کنند . یکی از آن فرماندهان که با من درگیری پیدا کرده بود ، در جلسة مسئولین پدافند به صورت گلایه به تیمسار می‌گوید : قربان ! این تهرانی کیه ؟ مرتب از ما راجع به هر اقدامی توضیح می‌خواهد و حتی سر افراد ما داد و فریاد هم می‌کشد !

تیمسار در جواب کمی مکث می‌کنند و می‌گویند :

تهرانی‌؟! آها … همان تهرانی که بازرس است . مهم نیست. او بعضی وقتها سر خود من هم داد می‌زند .

با این جمله ، آن فرمانده سکوت می‌کند و دیگر حرفی نمی‌زند.»