«مرصاد» آخرین عملیات دفاع مقدس بود که هرچند با غافلگیری نیروهای خودی آغاز شد، اما در انتها به شکست مفتضحانه منافقان ختم شد.

در آن روزها، ورود میراژهای اف یک هدیه شده از کشورهای حاشیه خلیج فارس به عراق، یکی از چالش‌های جدی نیروی هوایی در صیانت از آسمان کشور بود. مشکلی که با خلاقیت و همان امکانات اندک، بر آن فائق شدیم.

شما کجا سراغ دارید هواپیمای سنگین تانکر، دو الی سه ساعت در خاک دشمن در آسمان غوطه ور باشد تا بتواند به موقع به هواپیماهای شکاری سوخت برساند تا پایگاه دشمن را در مرز اردن بمباران کند. اینها حماسه است. اینها بزرگترین فیلمهای سینمای تاریخ جهان است. چه سوژهای بهتر از این وجود دارد.

سرلشگر منصور ستاری برای آینده اش هدفی مشخص داشت. او می دانست که به دنبال چه چیزی است و برای آن تلاش کرد و به خواسته هایش رسید.

سیستم‌های پدافند هوایی برای عملیات مهم و سرنوشت ساز در زمستان سال ۱۳۶۵ یعنی کربلای 5 آماده می‌شدند.

توجه او به محیط زیست و فضاهای سبز به قدری بود که هرجا می رفت بر حفظ فضاهای شهری تاکید داشت.

جنگ سکه‌ای نیست که دو روی برد یا باخت داشته باشد و به قدری پیچ و تاب در خود تنیده‌ که گاهی بیش از یک چهره را نشان می‌دهد.

نیروی هوایی عراق، جانی در پی انتقام از ضربه‌هایی که خورده بود، می‌کوشید بر پیکره شهرهای ایران ضربه وارد کند. «منصور» و یارانش اما کاری کردند کارستان...

از روزهای سخت و جان فرسا، شب‌بیداری‌ها و حملات بی امان دشمن به منطقه دهلران، چشم بینایی به جا مانده که ثمره تلاش‌های منصور و همسنگرانش برای بینا شدن رادارها است.

«شمس» تنها یکی از طلیعه‌های درخشش نبوغ «منصور» و همراهانش بود. خودرویی که نشان داد برای تحول، توانستن لازم است.